Er was een man met zeventien complexen
En elke avond telde hij ze na
Want hij wou weten: hekseniet of hekse
Als hij ze dan weer had, dan zei hij: "Ja!"

Maar oppunavond warentur maar zestien
Zun vrouw zei: "Kijkus in je andere broek"
Maar hij sprak heel beslist: "Nou gee

De criticus zit vadsig in zijn stoel
En kijkt neerslachtig naar 't nieuwe stuk
En heel de schouwburg weet het: 't Geluk
Van onze diva koorddanst op zijn lustgevoel

Vindt hij het goed, wat zij daar aanricht
Rollenden oogs en machtigen gebaars
O - dit zijn voor 't mens de

Zij zit op een sofa in 't grafelijk slot
Gedurig weg te kwijnen
Stil slaat zij de Sevres-vazen kapot
En bijt in de beige gordijnen
Soms wandelt zij wild door de oprijlaan
Van 't grafelijk beukenbosje
Dan jammert zij luidkeels en traan op traan
Besproeit haar zilveren

Wij zijn het comite van aanbeveling
En wij bevelen alles, alles aan
Wij zijn het comite van soepuitdeling
Zolang er nood is zullen wij bestaan
En nood is er altijd, laten we hopen
Dus gaan wij door met lootjes te verkopen

Wij doen veel goed, want wij vergaderen
Met

Als kind begeerde ik mijn tante Saar
Haar torso was 't centrum van gedachten
Welke mijn ouders niet van mij verwachtten
Want och, ik was een knaap van dertien jaar

Soms, als zij bij ons op visite zat
Haar weelde door een zomerjurk omspannen
Bleek een verlangen maar niet

Ik sta hier met mijn eigen krant
Daar staat geen nieuws in, dat is waar
Geen enk'le politieke hetze
Geen bruine baby van Seretse
Geen eens een Heilig Jaar
Ik sta te wachten op een klant
Maar niemand, niemand koopt die krant

Die krant, als u hem voor u neemt...
D

Dit is een aardig boek, Cultuurgeschiedenis
Ik ben nog pas op pagina vier
De mens is daar nog bijna een dier
Ik ben benieuwd wat hij aan 't eind geworden is
Te denken, hoe we in de bomen zaten
Alleen maar schreeuwden zo van 'hoe' en 'ha'
En rupsen met een soort andijvie a

Altijd voor ik slapen ga
Terwijl ik aan m'n venster sta
Kijk ik over Amsterdamse daken
Ik word er sikkeneurig van
En denk een beetje treurig an
De reizen, die ik nooit zal kunnen maken...
Daar fluit een trein en als ik dat hoor
Dan gaat m'n verbeelding er met me vando

In iedere haven is altijd een kroeg
In iedere kroeg kameraden
En vrouwen, die zijn er overal genoeg
Om er een heel kaperschip mee vol te laden
Soms komt er de ruzie meteen aan 't begin
En soms wat later, niemand kan het weten;
Dan is er nog altijd een groot glas gin
O

De wereld is wonderlijk leeg zonder jou
Er staat maar zo weinig meer in
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw
Waarom? Wat heeft het voor zin
De merel zit zachtjes te zingen in 't groen
Voor mij hoeft ie heus zo z'n best niet te doen
De wereld kon vol van geluk zijn, maar