De Lêste Fries

Sân deaden yn in skip op ‘e jûn
Mei koppen sa wyt fan de dea sa swart
Nei dy nacht waard it skip nea wer fûn

Hat de lêste Fries ea wol bestien?
Want it bloed fan syn line, dat is nea fergien
It rint troch de ieren fan it folk fan syn soannen
En kleuret de ierde op de Faroër eilannen

Sân soannen, wie al dat bleau oer
Want de goarre dy't gie skiede lichem en siel
Mar net dat fan de soannen en de boer

Sân reuzen mei de krêft fan in bear
Sy fuorren it fjoer mei it fleis fan har freonen
De kime teskroeid en de tiid naam in kear

Seis stikken fan sulver en trije fan goud
Foar in godshûs sa heech dat skrabbet it tek
Fan wolken, in tsjerke fan stien en fan hout
Fiif deilingtes lang fjochte noard doe tsjin súd
En de grûn kleure read fan it bloed fan it folk
Mar doe riid de Fries foar syn manskippen út

Fjouwer ekers fier smiet de biskop syn stien
Mar de reuzesoannen heinden him handich op
Hja boarten dermei en fongen him ien foar ien

Trije moanwiksels lang mei de bile yn syn hân
Hie de biskop it dreech op in muorre sa heech
Doe bejoech him de lea en hold er net langer stân

Twa kear sloech de boer mei de bleate hân ta
En de man yn it swart soe de moarn nea wer sjen
De dea fan in smjunt soe de kristenman ha

Ien blom bloeit hjoed op it grêf fan de boer
Op it heechst fan de klif mei it eachweid op see
Mar it neiskaai fan de boer en syn soannen bleau oer
Mar it neiskaai fan de boer en soannen bleau oer