Zima rozpostara swe skrzyda,
caunem wzgórza okrya
Gdzie w dali pêdzi koñ

zdyszany pysk toczy pianê...
krew znaczy jego bieg,
krew jedca ze strza w plecach.

Horda wilków gna za rumakiem
czujc w nozdrzach powiew purpury
jedziec dobywa miecza
powstrzymujc krz

Nadwarciañski, sowiañski szczep,
prapolskiego rodu chwaa
Tu sztandary, miecz i pieñ

Nasza duma, Bogom czeæ !

Po tysicu lat milczenia
bitwa znów rozpoczêta
Chwalmy mistrzów, chwalmy Bogów
których nikt ju nie pamiêta

Zabijano nasze dzieci
Gwacono nasze nie

Niebo...
Szarte, têkie chmury rozszarpe nwietrem
Yzakty ysk usza sonca
Niebo...
Benzkresa kpomny nasze
Niebo...
Tylko one jaze ostanso wolne
K'krainy uszy wniedolê

Niebo...
Wolne kdzice stado wilców
gnanych wlasach haszczach
Niebo..
Y'tenskne oka

Spójrzcie w niebo, tam gdzie ory panuj !
Czy to jest wit ostatniej bitwy?
Dumnie miej siê szlachetni.

Nasze miecze s ostre i zimne
Jak wiato gwiazd minionej nocy
Nie widzê lêku w waszych oczach
Pogarda jest gorsza od mierci

O czym mylisz wojowniku?
twoje mysli

Wprzód wietny pogrzeb ku Swintoroga
Tu kadzie na stosy trupa
powanych kapanów kupa
Z nim w pêtach giermek czeka zaoga
w lipcu ma wiernoæ, dry w oczach trwoga
Koñ przy stosie re i tupa
Bo go z sokoem i charty
pochonie ogien zaarty
wiêtym pomieniem syte zaewie
w

Tu gdzie kiedy, ptaków piew...
nadchodzcy wita soñca blask
Echo nioso ludzki miech, przez
gêboki, ciemny las.
Tu gdzie kiedy wiêty gaj, dêbów
starych rzuca cieñ...
O³tarz przepowiedni sta, pon ogieñ
wgêstej mgle..

Dnia pewnego...kiedy dzieñ
szkaratem wstawa